Bêdengiya şevê re mexel hatibû jan û helbest.Tarî hebû tariya spêdê, zeraqê tavê û ez hebûm. Hişbûn barî ji barê ewra.Bêhna xemê belav bu, kulîlka kerb ê vebu. Ev kerb rijîya ser rista, bi peyvên xemgînî bû helbest.
Risteyan xwe bi xemgînî kom dikirin li ser hev û ji her aliyî ve peyvan xwe diberda meydanê. Şev direcifî, pênûs disincirî, peyv dibişkivî, hemû keser û giyanên mirî bi helbesta re ji nû ve diafirî.